yırtık paçalı çocuğa aşıktı...ayakları çamur başını eğen gözlerinin içine bakmaktan utanan sahi o nerede?

kanayan parmaklarını silmek için kaleme ihtiyacı vardı bir yarabandı saklıydı boş sayfada hırçınlığı kendi içinde ki kalabalıklığınaydı beklentilerdi onu yaralayan başkalarının ondan onun başkalarından beklediği beklentiler...
nereye gitse hep başka insan lanet bir yazıcıydı bunu ölmemek için yapıyordu lanet bir yazıcı olsa da yaşamasını sağlayabilecek kadar da iyi bir yazardı!

deliliğin katmanları var mıdır dedi gıcırdıyan diş telleri
hiç susmadan çığlık atan yanlarından kaçmak için kaçtığı insanlar var mı insanların?
elini tutmak isteyen herkesi belleğin de öldürmek isteyen bir varoluşu taşıyor mudur kalemin eğri ucu.
tükeniyorum tükeniyorum...
tükenmek için tüketebileceği yanları olmalı mı insanın? yokluğun düzeyleri var mıdır? nefes alamıyorum...
acı eşiği denilen şu eşik ben de hep sıfır   bu göze ne kadar güzel gözüküyor sıfır derken gözlerime baksaydınız pek öyle olmadığını görürdünüz bakmayın çünkü ben de sizin gözlerinize bakmak istemiyorum artık...
sessizlik...boşluk... aç parantez kapa parantez hiç bir şey yerleştirme içine tek istediğim bu!

yoruldum tanrım gerçekten yoruldum.ne öğrenmeye çalıştığımı bilmiyorum yalnızca batıyorum .