11 Mayıs 2015 Pazartesi

BAŞKA BİR KAFA MÜMKÜN

Boynumun yüz ölçümünde parmaklarımı yitirdim.
naftalin kokan çocuklar uğradı saç tellerime.
Kabul etmiyorum ben değildim akordiyon da ki klavyenin tuşlarından kaçan.
Sevmiyorum anlamını açık seçik sunan cümleleri sevdim kapalı cümle çocuklarını… Sonra terk ettim, kaybettim onlar öyle istedi kazanamayacaktım zaten benim olmayan müzik notalarını, dedi ki bana ak sakallı dede anlamlar sanrılarla gerçekler arasında saklıdır. Ama demedi ki sanrı mı anlamlı kılan gerçek mi?
Şimdi gittim yine bilinmeyen sokaklarda ayyuka çıkması muhtemel olmayan tren raylarına veda ettim.
Yine bir beklenilmezlik edasıyla kalabalıklaştım uzanabilecekleri kadar yakınlıkta dokunamayacakları kadar uzaklıktayım tuşların.
Yazılarla doluysam anlamsızsa kelimeler fazlaca kalabalıksa eğer resimler sadece kan revan değildi oysa.
Ve ben valizsiz günlerden kalma ayak parmaklarımda buldum sonsuz aşkı hep beni ileriye götüren.

Blog Arşivi